Is vakantie nou echt nodig?

“Waarom zou ik er drie weken tussenuit moeten gaan?” De ondernemer die mij dit voorhield, was oprecht bezorgd: als hij lang vakantie zou nemen, zouden er naar zijn overtuiging een aantal vitale zaken gewoonweg niet goed gaan. Ik kan echt niet zeggen dat hij zichzelf nou zo belangrijk vond. Zijn gevoel van onmisbaarheid was niet zozeer een gevolg van eergevoel, maar eerder van angst: gaan de dingen wel volgens plan als ik er niet ben? Een paar weken vakantie was voor hem een te grote prijs voor een te grote lading onrust in zijn geest.

Ik heb er zelf ook wel eens last van. Een vaag gevoel van bezorgdheid vlak voor maar ook tijdens vakantie, een bezorgdheid die inderdaad te maken heeft met onrust. Misschien zelfs wel met een beetje angst inderdaad. Toch is het de vraag of het dan maar niet met vakantie gaan, het afzien van rust, een oplossing is die lang goed doet. Want die onrust wordt niet veroorzaakt door het feit dat ik vakantie neem, is geen gevolg van het feit dat ik voor een periode afstand neem van het werk. Nee, die onrust zit in ons, die zit al in mij, en als ik niet oppas heeft die onrust me altijd in de greep. Ik zie het om me heen en merk het soms bij mezelf. Afstand nemen van het werk, geeft dat werkelijk stress? Of beheerst stress mijn leven en ontneemt die stress me gewoon de moed om rust te nemen?

Jezus zond zijn discipelen de wereld in met een zwaar en ingewikkeld takenpakket en een grote verantwoordelijkheid: prediken tot de mensen opdat zij zich zouden bekeren, onreine geesten bedwingen en uitwerpen, zieken zalven en gezond maken. En hij zond ze uit met alleen een staf, schoenzolen, een rok. Eten en drinken dan? Nee, ze moesten op Hem vertrouwen dat het goed zou komen.

Uiteindelijk komen de discipelen van hun omreizen terug bij Jezus met ongetwijfeld een enorme lading aan indrukken. Want Jezus heeft hen, door hen uit te zenden, de nood van de wereld laten zien en hen rechtstreeks naar die nood toegestuurd: zieken, armen, gevangenen, eenzamen, mensen in psychische nood, mensen die de dood nabij waren. Jezus heeft hen laten zien dat er oneindig veel gebeuren moet en er oneindig veel te doen staat om in Zijn Naam in deze nood te voorzien. Dat het werk niet ophoudt. Dat er aan de dienst van God en het werken in Zijn Koninkrijk op deze aarde nooit een einde komt. Dat er geen moment komt in dit leven waarin we kunnen zeggen: en nu hebben we genoeg voor de Heere gedaan.

En wat zegt Jezus? “Rust een weinig.” Ondanks dat het werk van de discipelen nog lang niet klaar is, ondanks dat er nog heel veel gedaan moet worden, ondanks het feit dat het einddoel niet is gerealiseerd, ondanks het feit dat we nog maar aan het begin staan: Rust een weinig! En dan zegt Jezus dat niet om ons bij te vallen, om ons te vermanen toch vooral aan ons zelf te denken, om grenzen te stellen… Nee, het is een soort van bevrijding. Een bevrijding uit onze onrust, uit onze stress, uit ons gevoel nog zoveel te kunnen en te moeten. Al die nood in de wereld? Alles wat nog gedaan moet worden? Hij zegt eigenlijk: Ik weet ervan, Ik heb het gezien, en Ik zal de wereld bevrijden en rust geven. Rusten jullie nu maar.

En dat zegt Hij ook vandaag nog. Rust een weinig. Tegen u en mij. Ik geloof dat stellig omdat Rust een belangrijk woord is in de Bijbel. God schiep, voltooide en rustte. Hij belooft een rust voor Gods volk, en daarin klinkt door dat rust een hele grote gave is, zo wezenlijk in Gods beloften. Waarom? Ik denk omdat rust zo on-eigen is aan ons mens zijn. Wij zijn de rust kwijt, God verdient de rust terug en schenkt die ons.

Rust een weinig! Ja, vakantie nemen, even afstand van het werk, ik wens u van harte de rust toe om het te durven.