De rek is eruit

Bij de gevolgen van gezondheidsklachten voor hun dagelijks werk staan de meeste mensen nauwelijks stil. Totdat de gezondheid te wensen overlaat. Zoals bij Johan die na 20 jaar noeste arbeid met rugklachten op de operatietafel belandt. Zijn dagelijks werk was daarmee in één klap geen vanzelfsprekendheid meer.

Johan is nog van ‘de oude stempel’: de LTS doorlopen en daarna meteen de mouwen opgestroopt. Werken. Johan gaat na het behalen van zijn diploma begin jaren ’70 aan de slag bij een installatiebedrijf. Dit bedrijf is na verloop van tijd niet meer weg te denken uit zijn leven. Hij volgt gedurende al die jaren diverse vakgerichte scholingen. Voor het bedrijf is Johan een gewaardeerde kracht die zich iedere werkdag weer inzet voor de baas. Ruim twintig jaar lang gaat dit ook goed en kan hij met plezier zijn werk doen. Maar dan krijgt Johan te maken met gezondheidsklachten en komt hij in de ziektewet terecht vanwege rugklachten, forse rugklachten. Een operatie is vereist en volgt dan ook binnen zes maanden.

Een periode van aansterken volgt, maar helaas moet de conclusie getrokken worden dat hij zijn oude werk niet meer op kan pakken. Johan wordt gedeeltelijk afgekeurd. Het werk is lichamelijk te zwaar. Johan: “In die periode heb ik de RMU ingeschakeld om met me mee te denken. Ik moest bij mijn terugkeer op het werk andere taken gaan doen en er werd van me verwacht dat ik meteen vol aan de bak ging met 8 uur per dag. Dat lukte me echt niet”. Mede door bemiddeling van de RMU wordt een opbouw- en inwerkschema gemaakt zodat Johan de draad weer op kan pakken, zij het met andere werkzaamheden dan voorheen.

Vaardigheden

Johan: “Het was voor mij best omschakelen naar het andere werk. Van monteurswerk kwam ik in het magazijn terecht. Dat betekende totaal nieuwe vaardigheden die van me gevraagd werden”. Johan zet zich daarvoor volledig in, maar een jaar later volgt een tweede operatie, waarna hij zes weken thuis zit en vervolgens re-integreert. Johan: “Eén ding was daarbij wel duidelijk, het magazijn zou het ook niet meer worden. Dat was eveneens te zwaar”. Met gedeeltelijk een WAO-uitkering kan Johan aan de slag op kantoor. Er volgt een periode van ruim tien jaar waarin hij zich de kennis en kunde voor het kantoorwerk eigen maakt en daarin met meerdere dagen per week zijn boterham kan verdienen.

"Dan krijgt Johan opnieuw een klap te verwerken: van de één op de andere dag krijgt hij door onbekende oorzaak met plotsdoofheid te maken."

Afkeuring

Dan krijgt Johan opnieuw een klap te verwerken: van de één op de andere dag krijgt hij door onbekende oorzaak met plotsdoofheid te maken. De medische molen volgt. Joh an: “Ik kreeg een C-1 cochleair implantaat wat direct goed werkte en kon al snel weer opbouwen op het werk. Een paar maanden nadat ik doof geworden was, werkte ik gelukkig weer volledig”. Ook in die periode klopte Johan aan bij de RMU. Voor adviezen, meedenken en gesprekken met het UWV. “Ik had te kampen met vermoeidheidsverschijnselen, mede doordat ik last had van Tinnitus (herrie in het hoofd). Met het UWV is gezocht naar oplossingen. Daarbij is ook het afkeuringpercentage ter discussie gesteld. De RMU heeft in dit traject een belangrijke rol gespeeld bij het bepalen van een realistisch afkeurpercentage”. Johan wordt uiteindelijk voor 25 procent arbeidsongeschikt verklaard.

Bedrijfsovername

Jammer genoeg wordt het bedrijf juist in die periode gedeeltelijk overgenomen met als gevolg dat er totaal nieuwe werkwijzen worden ingevoerd. Dit heeft een grote impact op Johan en zijn collega’s. Johan: “Van het één kwam het ander. Dit kostte mij extra energie omdat die omgeving minder goed aansloot op de beperking van mijn gehoor. In enkele jaren tijd veranderde er van alles en uiteindelijk is het bedrijf in z’n geheel in andere handen overgegaan. Nu, enkele jaren later zijn veel oude collega’s weg. Enkele collega’s waar mee samengewerkt wordt en ik zijn nog de enigen van het oude bedrijf”.

"Eigenlijk doe ik werk ‘boven mijn stand’, werk waarvoor ik vroeger niet ben opgeleid."

Ingrijpende veranderingen

Voor Johan is deze periode op alle fronten ingrijpend. Tijdens een vakantie, nu anderhalf jaar terug, krijgt hij een hartinfarct waarop binnen enkele weken een openhartoperatie volgt. Kort nadat hij zijn functie weer op kan pakken, verandert de werksituatie drastisch. Johan krijgt andere taken, totaal nieuwe programma’s om mee te werken, een nieuwe werkomgeving , etc. Met alle personele wisselingen kwamen en gingen de leidinggevenden en was alle stabiliteit ver te zoeken. Johan: “Door de jaren heen heb ik veel ervaring opgedaan en gelukkig mocht ik steeds blijven. Toch merk ik nu dat het me steeds zwaarder valt. Eigenlijk doe ik werk ‘boven mijn stand’, werk waarvoor ik vroeger niet ben opgeleid. Mijn huidige leidinggevende en collega’s kennen mijn achtergronden onvoldoende. Dat is soms best lastig.” Dat het voor Johan op zijn tenen lopen is, blijft ook niet onopgemerkt en zijn huidige leidinggevende startte recent een traject op bij het UWV: “Dit betekent dat ik nu weer via het UWV een WIA traject inga. Eigenlijk heb ik niet zoveel verwachtingen van dit traject”. Johan licht dit toe: “Over enkele maanden is het alweer twee jaar dat ik na mijn hartinfarct verminderd inzetbaar ben. Het is duidelijk dat mijn lichaam ook niet meer wil wat eerder wel kon. Mijn cardioloog zei dat ook met zoveel woorden: ‘De rek is eruit’ en dat merk ik ook”. Daarom vreest Johan dat het dit keer toch op een einde dienstverband uitkomt.

Toekomst

Terugkijkend: “Het is nu de derde keer dat ik zo’n traject loop. Soms kon ik erg opzien tegen wat op me af kwam, andere momenten was ik soms verwonderd hoe snel dingen geregeld waren zodat ik het los mocht laten”. De weg naar de RMU heeft Johan ook nu weer weten te vinden: “Ze kennen mijn dossier en de afspraak is dat ik hen op de hoogte hou van alle ontwikkelingen en zeker niets teken voordat ik het eerst aan de RMU heb voorgelegd en zij me kunnen adviseren. Waarvoor ik hen de komende tijd nodig heb weet ik niet, het is nu afwachten”. Daarmee is echter niet het laatste woord gezegd over wat de toekomst misschien brengen gaat. Johan wijst daarvoor op de trouwtekst, nu alweer jaren terug aan hem en zijn vrouw meegegeven: “Eben Haëzer”.