Levenskunst

Elk jaar ga ik mee met een vakantie voor mensen met een lichamelijke handicap. En ik begrijp best dat u, als u in de zorg werkt, dat een beetje te veel van het goede vindt. Mij levert het toch altijd weer veel op. Ik leer praktische dingen die ik in de praktijk van het ziekenhuis weinig tegenkom. Als er nu een patiënt bij ons opgenomen wordt met een elektrische rolstoel die er zelf niet in kan rijden, parkeer ik het ding moeiteloos op de juiste plek. En dat is een hele kunst! Maar ik leer vooral veel van de levenskunst. Tevreden zijn terwijl je bijna niets kunt en altijd afhankelijk bent. Dankbaar zijn voor de kleine dingen. Vertrouwen op God voor nu en in de toekomst. 

Dit jaar zorgde ik voor Robert. Hij heeft een ernstige spierziekte, en is in alles afhankelijk. Omdat het in dit blad vooral over het gebruik van techniek in de zorg gaat: Robert heeft aan zijn elektrische rolstoel een robotarm. Dat maakt hem meer zelfredzaam. Iemand zet een glas drinken voor hem neer en hij kan het met deze arm zelf pakken. De elektrische tandenborstel kan erin, zodat hij daarmee zelf zijn tanden kan poetsen. Wat een prachtige uitvinding! Robert gaat nog maar kort mee met deze vakanties, en hij zei tegen me dat hij het jammer vond dat hij niet eerder van het bestaan van deze weken afwist. Het verrijkt zijn leven en dat van ons als vrijwilligers. Komt u dat ook een keer ervaren? 

BEELD JUDITH LEROY FOTOGRAFIE  - GOUDJE SPIES