Pieter Verhoeve: 'We vergeten hoe belangrijk sport is.'

Het uitzicht past bij de functie. Met rode stoelen, een advocatentoga aan de kapstok en een kast vol met boeken, is het kantoor allesbehalve saai. De man die met een broodje zalm in zijn ene hand en een koffie in zijn andere hand aan komt lopen, lijkt in zijn natuurlijke habitat. Met uitzicht over de stad loopt hij een paar rondjes heen en weer en gaat zitten. In het Huis van de Stad Gouda, op de zevende etage, heeft hij iets te vertellen over zijn tijd en besteding. ‘Zo’n persoonlijk interview als dit kan eigenlijk niet goed op afstand.’ 

Pieter Verhoeve (39) kwam in het nieuws omdat hij de jongste burgemeester van Nederland was. Zijn vader droeg met trots de idealen van de SGP naar de plaatselijke raadsvergadering en zijn opa was bestuurslid van de SGP. ‘Ik wilde altijd al burgemeester worden, of professor geschiedenis. Ik geloof dat ik dat in groep vier al riep.’ Met beide ambities ging hij aan de slag. ‘Ik begon als docent geschiedenis, op een middelbare school in Dordrecht. Maar ik heb geen routinetalent en na een tijdje zocht ik naar iets anders.’ Het werd de studie rechten, in de avonduurtjes. ‘Na een paar jaar als arbeidsrechtsadvocaat te hebben gediend werd mij de vraag gesteld: wil jij geen burgemeester worden?’

Eerst was hij burgemeester van Oudewater. Een druk en dynamisch bestaan, ‘een mooi bestaan.’ Met vijf jonge dochters, een vrouw, een mooie functie en prachtige nevenfuncties. Tot het even stokte, in 2018. ‘Ik kwam terug van mijn vakantie en ik zag als een berg op tegen mijn werk. Ik ben er zes weken tussenuit geweest, ik noem het een time-out.’ En die time-out was een leerzame periode. ‘Ik heb ontzettend veel geleerd van mijn eigen kwetsbaarheid. Ik denk dat het kwam door een overdosis aan enthousiasme voor mijn werk en een grote verantwoordelijkheid. Ik werd een vreemdeling van mezelf. Wat ik echt heb geleerd is de waarde van teamsport. Dat wordt onderschat, ook in de gereformeerde gezindte. Sporten helpt je hoofd leeg te maken.’ De baan bleef hetzelfde, de verantwoordelijkheid werd groter door de baanwisseling naar Gouda en het opgroeiende gezin. Hoe zorg je ervoor niet weer in een time-out te belanden? ‘Ik maak to do lijstjes en dwing mezelf tot discipline. Daarnaast werk ik aan het opbouwen van vertragingsrituelen, zoals een rondje lopen buiten.’

"Ik ervaar een werkdruk, maar die vind ik niet onplezierig."

‘Ik ervaar een werkdruk, maar die vind ik zeker niet onplezierig. Burgemeester zijn is geen baan, maar een bestaan, eigenlijk net als het leven van een dominee. Mijn voorganger zij precies hetzelfde, hij zei: Gouda vreet je op.’ Bij het noemen van de Goudse stad begint hij te glunderen. ‘Gouda is een wereldmerk. Waar ter wereld je ook komt: men kent Gouda. De stad kent een prachtige geschiedenis en de uitdaging die er ligt omtrent orde en veiligheid is mooi om aan te gaan.’ Burgemeester zijn vergt wel zijn tol. ‘Het is een prachtige baan, je bent van niemand en voor iedereen. Maar, je bent ook een publiek figuur. Dit betekent dat je hoogte- en dieptepunten meebeleefd, als een soort pater familias. Dit betekent automatisch dat ik als ik op de markt of in de supermarkt loop, aan het werk ben. Mensen vragen je wat, willen iets weten of spreken je even aan. In onze vakanties gaan we daarom altijd weg, naar een andere plaats.’

Het is even stil. ‘Hoe lang heb ik nog tijd?’ Hij staat snel op, loopt naar zijn iPad en swiped wat heen en weer. ‘Oh, er zijn een paar vergaderingen verschoven. Ik heb nog wel even.’ Met een drukke baan, enthousiasme voor je werk en een grote verantwoordelijkheid is vaak de werk privé balans niet helemaal gelijk. ‘Ik ben een publiek figuur en ik vind het ook belangrijk dat mensen mij zien, dat ik aanklampbaar ben. Of ik dat moeilijk vind? Nee hoor, als ik het dichtst bij mezelf blijf maak ik de minste fouten.’

Van het docentschap in de advocatuur naar een functie als burgervader. Geen gebruikelijke loopbaan. ‘Ik heb in mijn loopbaan wel dingen geleerd als het gaat over tijdsbesteding en werk privé balans. Voor de klas heb je een druk bestaan, je hebt weliswaar veel vakanties, maar in de weken dat je werkt maak je altijd overuren. Als je als advocaat om vier uur naar huis gaat wordt er aan je gevraagd: heb je een middag vrij? In die zin zit ik goed bij mijn baan als burgemeester. Hier wordt juist de nadruk gelegd op het hebben van een balans. Zo heb ik bijvoorbeeld afgesproken dat ik op zondag alleen de noodzakelijke en wettelijke verplichtingen doe, en daar is alle ruimte voor. Ik probeer zoveel mogelijk bij het avondeten thuis te zijn en eetafspraken ook in te plannen tijdens lunchtijd.’

In een omgeving waar drukte de overhand heeft en een agenda die bomvol is met allerlei verschillende activiteiten is het soms moeilijk om stille tijd te vinden. ‘Contemplatie en meditatie vind ik belangrijk. Ik probeer ’s ochtends stille tijd te houden. Daarnaast vind ik het heerlijk om in de auto naar podcasts te luisteren. Bijvoorbeeld Eerst dit of de podcast van dominee IJsselstein. Er is ook een goede katholieke podcast die de moeite waard is om te luisteren, namelijk: Bidden onderweg. Als ik thuiswerk lees ik graag het dagboek over Wulfert Floor. Met een e-reader lukt het me ook voor het slapen gaan nog even een inspirerend boek te lezen.’

Dit artikel stond in Visie '21, de publieksversie van de arbeidsvoorwaardennota van de RMU