Op mijn tenen lopen

“De aanleiding voor mijn ontslag was dat ik de laatste tijd meerdere keren ziek ben geweest”, vertelt Anneke. Ze blikt terug op een aantal zenuwslopende maanden die weliswaar voorbij zijn, maar die ook het einde betekenen van heel wat jaren arbeid.

Anneke somt het op: “Als 16-jarige ben ik in een supermarkt gestart en heb daar tot mijn 25e gewerkt. Daarna heb ik een ongeveer even lange periode in een bedrijfsrestaurant gewerkt”. Dat werk stopt op een gegeven moment omdat de zaken niet zo goed gaan en er personeel uit moet. Anneke is één van hen. Dat moment betekent voor haar een pas op de plaats, ze kiest ander werk en gaat aan de slag in een verpleeghuis. Op eigen kosten heeft ze zich geschoold tot Voedingsassistent. In de beginperiode bij het verpleeghuis volgt ze een opleiding tot Helpende niveau 2 en werkt daar vervolgens zo’n 15 jaar. Anneke: “En nu kom ik binnenkort in de WW en werk ik straks dus helemaal niet meer”. In deze laatste 15 jaar werkte ze in de zorg voor mensen met dementie . Terugblikkend stelt ze vast dat er eigenlijk nooit problemen waren. Anneke: “De problemen ontstonden pas het laatste jaar nadat ik een andere leidinggevende kreeg. Toen is het misgegaan”. 

Veranderingen

Ze vervolgt: “Ik werkte door de tijd heen steeds op een vaste afdeling, maar dat veranderde. Het laatste jaar zijn er namelijk meerdere afdelingen tot één unit omgevormd en dat betekende dat ik nog wel eens op een andere afdeling moest gaan werken”. De organisatie verandert inderdaad. Managementfuncties vervallen, nieuwe functies ontstaan en het aantal leidinggevenden vermindert over de hele linie. Had eerder iedere afdeling een eigen leidinggevende, nu is er één leidinggevende per unit. Dit betekent ook dat het werk en de werkdruk voor leidinggevenden toenemen. Bij haar nieuwe leidinggevende is dat ook merkbaar. Anneke: ”Ik kende haar nog uit mijn beginperiode in de zorg, ze was toen heel anders, gewoon menselijk. Daarvan merkten mijn collega’s en ik niet veel meer. Diverse collega’s die haar kenden waren blij toen zij leidinggevende werd, maar dat was gauw over.” 

“De sfeer was altijd bijzonder leuk en gezellig, maar bij het aantreden van ons nieuwe afdelingshoofd werd dat anders."

Sfeer

Anneke solliciteerde indertijd naar haar baan bij deze werkgever omdat ze graag mensen wilde verzorgen. Bijkomend voordeel was dat het voor haar ook nog eens mooi dichtbij was. Tel daarbij op de goede onderlinge sfeer en het was voor Anneke de ideale baan: “De sfeer was altijd bijzonder leuk en gezellig, maar bij het aantreden van ons nieuwe afdelingshoofd werd dat anders. Door bezuinigingen werden uren ingeleverd en er moest anders, veel zakelijker gewerkt worden. Daardoor werden collega’s soms wel wat kribbig. Er was nu duidelijk wel eens irritatie, maar ja, we moesten ook allemaal op de tenen lopen en dat houd je niet lang vol”.
Achteraf vindt ze dat er door de jaren heen eigenlijk steeds wel zaken veranderden: “Er is meerdere keren een andere directie geweest, er waren diverse bezuinigingsrondes, uren in de zorg gingen eraf en functies vervielen maar de sfeer bleef bij al die veranderingen goed. Het team was best wel groot, want er woonden op mijn afdeling tientallen cliënten en samen met een kleine 30 collega’s deed ik het werk. We waren echt een team”.

Ziek

Met de oplopende werkdruk en de onsympathieke opstelling van de nieuwe leidinggevenden komen er barstjes in de werksfeer. Anneke krijgt zelf te kampen met diverse klachten en moet zich kort achter elkaar meerdere keren ziek melden. Dit zet de samenwerking met haar leidinggevende op scherp. Anneke gaat op een gegeven moment zo ver dat ze maar liever verlof opneemt om zich niet ziek te hoeven melden. Toch ontkomt ze daar niet steeds aan en door herniaklachten gaat het de laatste maanden op en neer. De gespannen samenwerking met haar leidinggevende, ook rond het verzuim, mondt uit in een arbeidsrelatie die ernstig verstoort is geraakt. Ontslag komt in beeld.

"Langzaamaan ontwikkelde ik door de spanningen een burn-out, temeer omdat het wel leek alsof mijn leidinggevende over me heen walste."

RMU

Anneke concludeert: “De directe aanleiding voor het ontslag was dat ik meerdere keren ziek was vanwege problemen met mijn rug. Langzaamaan ontwikkelde ik door de spanningen een burn-out, temeer omdat het wel leek alsof mijn leidinggevende over me heen walste. Deze hele periode was ik druk met gesprekken met mijn leidinggevende, met P&O, de bedrijfsarts en de huisarts en behandelingen door de manuele therapeut”. Al met al een zenuwslopende periode: “Mijn collega's vonden het vreselijk voor mij en hadden met mij te doen. Collega’s en familie stonden perplex toen ze hoorden wat mijn leidinggevende allemaal gedaan en gezegd had. Er waren toen trouwens ook al andere collega's die problemen met haar hadden. Enkelen daarvan zijn inmiddels vertrokken.” Ze merkt dat ze het alleen niet trekt en dat ze ondersteuning nodig heeft bij de gesprekken: “Ik heb de RMU al vrij snel ingeschakeld omdat de gesprekken met mijn leidinggevende en P&O zo moeizaam verliepen en heb zelf gevraagd of de RMU bij de gesprekken wilde zijn. Ik zag het niet meer zitten. Zonder de RMU was het ook zeker anders afgelopen”.

Beëindiging

De RMU neemt voor haar het stokje over en gaat het gesprek aan met de organisatie. Dat de werkrelatie niet meer goed zou komen was op dat moment al duidelijk. Anneke: “Ik kon kiezen om of een traject in te gaan en mij te verbeteren onder leiding van mijn leidinggevende, of mijn dienstverband te beëindigen. Ik heb nog gevraagd of ik op een andere afdeling mocht werken, maar daar wilden ze niets van weten.” Samen met de RMU zet ze alles op een rijtje en uiteindelijk besluit Anneke om te stoppen: “Door de RMU werd het me wel duidelijk dat ik het blijvend moeilijk zou krijgen en niet gelukkig zou worden. Het ging mij toen al boven de pet en uiteindelijk hebben we na de nodige onderhandelingen een nette financiële beëindigingsovereenkomst afgesloten”.

Vervolg

Concreet krijgt Anneke een transitievergoeding en 3 maanden vakantie, waarna het dienstverband beëindig wordt. Daarnaast weet de RMU een heel recente contract verlaging ongedaan te maken zodat ze een uitkering krijgt die gebaseerd is op het aantal uur dat ze al jarenlang werkt. De beëindiging van haar contract is inmiddels bijna zover en ze heeft zich aangemeld bij het UWV: ”Ik wordt daar overstelpt met vragen! Ook ben ik al aan het solliciteren wat trouwens niet meevalt. Mijn functieniveau is te laag en ik ben niet de jongste meer”. Anneke heeft bij het UWV benoemd dat ze bereid is om een opleiding te doen maar heeft inmiddels begrepen dat ze dan wel een stageplaats moet zien te vinden. Ook geen gemakkelijke klus als je de 50 al even gepasseerd bent. Toch hoopt ze dat ze nog een baan kan vinden voor de komende jaren. Gelijktijdig is ze blij dat ze de knoop doorgehakt heeft en gestopt is. Anneke: “Ik ben nu duidelijk al een heel stuk opgeknapt!”.