'Met mijn diploma's wilden ze me graag hebben.'

Foto: iStock

Een maandenlang traject dat uiteindelijk leidde tot zijn ontslag ligt alweer een hele tijd achter hem. Maar echt vergeten hoe dit traject verlopen is, zit er volgens Marinus niet in. Toch is er ook dankbaarheid omdat hij amper zonder werk thuis heeft gezeten.

Na de middelbare school gaan Marinus’ gedachten richting een baan in het onderwijs. Met dat idee gaat hij ook de militaire dienst in. Door een ongeval in die dienstplichtperiode gaat het roer echter om. Hij wil op een andere manier iets voor mensen gaan betekenen en weet door zijn periode in het ziekenhuis ook hoe: werken in de gezondheidszorg.

Verpleegkunde

Marinus volgt de opleiding tot verpleegkundige A in een ziekenhuis. Dit vormt een basis waarvan hij tot de dag van vandaag de vruchten plukt in zijn dagelijks werk. Marinus: “Het was heel waardevol wat ik in die opleiding leerde, maar het was voor mijn gevoel niet compleet. Ik had alles geleerd rond de verpleegkundige handelingen, maar miste daarbij het antwoord op de vraag hoe om te gaan met het verdriet van mensen, met mensen die verward zijn, de psychische kant van de patiënt”. Marinus volgt daarom aanvullend een opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige en is die jaren werkzaam op een gesloten afdeling: “Als man met de diploma’s verpleegkunde A en B wilden ze me graag op die afdeling hebben. Daar heb ik ook met veel plezier mijn werk gedaan. Al was het soms wel confronterend en bekroop me bij tijden de vraag ‘waarom die ander wel en ik niet’. Dan ga je het echt waarderen als het goed met je gaat”.

Leidinggevende

Na die opleiding stapt Marinus over naar een ander ziekenhuis. Daar wordt hij op relatief jonge leeftijd gevraagd om als leidinggevende van een afdeling aan de slag te gaan. Op dat terrein was hij zich al gaan scholen en ruim vier jaar oefent hij die functie uit. Marinus: “Aan het eind van die periode was het duidelijk dat er een fusie aankwam en dat betekende dat er gesneden ging worden in leidinggevende functies. Dat zou gaan via het principe van ‘last in-first out’ en ik heb mijn conclusie getrokken”. Marinus vindt een baan waarin hij zowel zijn brede verpleegkundige achtergrond, als zijn leidinggevende ervaring kwijt kan. Hij maakt de overstap naar de ouderenzorg.

"Een reorganisatie bood mij daarin in mijn ogen perspectief. Mijn werkgever besloot echter anders."

Talenten

Ook hier blijkt hij zijn talenten goed in te kunnen zetten. Met tevredenheid gaat hij jarenlang iedere dag naar zijn werk. In die periode verhuist hij naar een andere plek in het land, groeit het gezin op, volgt Marinus aanvullende managementopleidingen en ontwikkelt hij zijn kennis en ervaring. Marinus: “Wat mijzelf betreft was ik na heel wat jaren bij die werkgever toe aan een nieuwe uitdaging. Een reorganisatie bood mij daarin in mijn ogen perspectief. Mijn werkgever besloot echter anders”.
Die aanvullende uitdaging vindt Marinus alsnog bij een andere werkgever waar hij ruim vijftien jaar in verschillende functies werkzaam is. Marinus: “Dat was een periode waarin ik met veel voldoening als leidinggevende gewerkt heb en ook hier weer mijn zorgachtergrond kon combineren met mijn managementkennis”.

Spanningen

Na die jarenlange periode van echt op zijn plek zijn, ontstaan er echter spanningen. Marinus: “Kort en bondig komt het er op neer dat er iets ontstond van wat zo netjes ‘onverenigbaarheid van karakters’ heet. Mijn beoordelingen waren steeds positief, een duidelijke aanleiding voor de spanningen was er niet, maar ik kreeg de duidelijke boodschap langzaamaan toch maar eens elders te moeten gaan kijken”.
Een maandenlange stressvolle periode volgt. Allereerst voor Marinus zelf. Maar ook van zijn vrouw en kinderen vraagt deze periode veel, heel veel. Marinus: “Op dat moment heb ik de RMU ingeschakeld en maandenlang heb ik er op het werk over kunnen zwijgen. Ik heb de spanning tussen de RvB en mijzelf in mijn dagelijks werk steeds op de achtergrond kunnen houden”. Ondertussen wordt het er niet gemakkelijker op en Marinus is blij dat hij de RMU ter ondersteuning achter de hand heeft: “Ik ben echt heel blij met de zorgvuldige begeleiding die ik ontving. Door de jurist van de RMU werd steeds goed geluisterd en ik merkte dat er steeds weer goed doorgevraagd werd om het verhaal compleet te krijgen. Waar nodig werden lastige zaken overgenomen met als boodschap: ‘Spaar je energie, laat mij dat voor je oppakken’.” Niet dat Marinus achterover leunt: “De praktijk was vaak dat ik een conceptbrief of –reactie schreef en dat de RMU voor de verfijning zorgde”.

"Het was echt een juridisch getouwtrek."

Ontslag

Uiteindelijk, Marinus is dan ruim een half jaar verder, wordt een vaststellingsovereenkomst getekend. Dit ging niet zonder slag of stoot: “Het was echt een juridisch getouwtrek en ik was maar wat blij dat de RMU me daarin ondersteunde. Gelukkig heb ik zelf maar één keer in een zwaar gesprek rond de tafel gezeten. De rest van de communicatie ging schriftelijk en per mail. In mijn voordeel sprak het dat er geen negatief dossier over mijn functioneren lag en uiteindelijk kon de vaststellingsovereenkomst dus getekend worden”.
Terugkijkend op dit proces: “Achteraf hadden we het zo niet moeten doen en hadden we het misschien op een rechtszaak aan moeten laten komen. Daarin ben ik eigenlijk ook bevestigd door opmerkingen van een fiscalist die ik geraadpleegd heb omdat ik me in die periode oriënteerde op de mogelijkheid om voor mezelf aan de slag te gaan. Die fiscalist zei op een gegeven moment: ‘Is dit alles wat je hebt kunnen bereiken?’. Daarbij ging het niet eens zozeer om het geld, maar eigenlijk ging de RvB in dit geheel vrij uit. Dat steekt bij tijden, vooral omdat er gewoon niet op een eerlijke en zuivere manier gehandeld is ”.

Leiding

Dit alles ligt inmiddels een hele tijd achter hem. Marinus: “Het was om stil van te worden. Ik ben gaan solliciteren en heb daarbij echt breed ingezet op banen die bij me leken te passen omdat ik gewoon werk wilde. Gelijktijdig had ik in die periode het gevoel dat dit een jaar zou worden waarin mijn vrouw en ik veel met de caravan op pad zouden gaan omdat ik geen werk zou kunnen krijgen. Als 50-plusser verwachtte ik niet direct aan de slag te kunnen na mijn ontslag. Dat werd het wel dus. Na twee maanden was ik weer aan de slag.”
Marinus is tot de dag van vandaag dankbaar hoe het gegaan is. Alles afwegend: “Het is wel een beetje dubbel, want het had ook heel anders kunnen lopen en ik had ook nog steeds thuis kunnen zitten. Zonder werk dus. Maar door die snelle herstart en alles wat dat vraagt aan energie, ben ik ook minder goed toegekomen aan het verwerken van wat er allemaal gebeurd is. Ik denk dat dit ook best nog de nodige tijd zal vragen. Toch zien we als gezin bovenal Gods leiding in hoe het gelopen is nadat ik mijn ontslag gekregen had. Dan is het uiteindelijk goed”.